Εγώ δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Μου τυχαίνουν συνέχεια ένα σωρό κουλά που δεν μπορεί, δε γίνεται να είναι τυχαία. Όλα μα όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο!
Σήμερα είχα ευχάριστα νέα σεξουαλικής φύσεως (Παναγιώτη τι κάνεις εδώ παιδί μου; Δεν έχεις διάβασμα;). Μπαίνω για ένα ντουζ να συνέλθω η γυναίκα και με το που βγαίνω βλέπω στο πάτωμα το βραχιολάκι που μου είχε δώσει ο Ρίκο.

Για όσους δε με ξέρουν, με το Ρίκο ήμασταν μαζί για 2 περίπου χρόνια, τον πρώτο συζούσαμε και το δεύτερο από απόσταση. Το βραχιολάκι το είχε φτιάξει ο ίδιος στο εργαστήρι κοσμημάτων της πρώην του σε κάποιο ελληνικό νησί και το προόριζε για την αδερφή του. Όμως μετά με συνάντησε, με ερωτεύτηκε, με.. τέλος πάντων, μου ζήτησε να μεταναστεύσω και να συζήσουμε και, αντί βέρας, μου έδεσε το βραχιολάκι στον καρπό του δεξιού χεριού. Κι από τότε, αν και το συγκρατούσε μόνο μια κλωστή, δεν έφυγε ποτέ απ'το χέρι μου. Πράγμα πολύ περίεργο για την περίπτωσή μου, γιατί μια ζωή χάνω κάθε λογής σκουλαρίκια, δαχτυλίδια, βραχιόλια και ρολόγια. Τίποτα δε στέκεται πάνω μου εκτός από το πίρσιν στον αφαλό και το βραχιολάκι του Ρίκο. Συχνά έλεγα δε, μεταξύ αστείου και σοβαρού, ότι όταν κοπεί θα χωρίσουμε!

Με το Ρίκο χωρίζαμε για ένα χρόνο, τελικά πριν λίγο καιρό μάλλον χωρίσαμε οριστικά. Και το βραχιολάκι έπεσε από το χέρι μου έτσι απλά την ώρα ακριβώς που είχα το μυαλό μου.. κάπου τέλος πάντων.
Πάει. Χωρίσαμε, το πήρα απόφαση.
Το βραχιολάκι μου λείπει πολύ από το χέρι, αλήθεια. Το είχα συνηθίσει. Δυο χρόνια είναι αυτά!