[από την Ψιλικατζού]
"Αγαπητοί φίλοι και συνεργάτες,
Αφού θρηνήσαμε όλοι από τον καναπέ μας την καταστροφή, ας κάνουμε κάτι γι’ αυτό, χωρίς μεγάλα λόγια και τυμπανοκρουσίες.
Εμείς εδώ στην Highsiding AE (περιοδικά 0300, 2Τροχοί, σχολές ασφαλούς οδήγησης μοτοσυκλέτας, εκδηλώσεις) έχουμε χώρο και έχουμε και φορτηγό.
Καλούμε λοιπόν όσους έχουν να προσφέρουν κάτι (από τα παρακάτω και ΜΟΝΟΝ) να το φέρουν στα γραφεία μας, καθημερινά έως τις 6.00 το απόγευμα και για όλη την εβδομάδα.
Γαρδένιας 30, Αχαρναί, είναι η διεύθυνσή μας.
Θα ταξινομηθούν και θα αποσταλούν σε κάποιο χωριό της ΗΛΕΙΑΣ το οποίο ακόμη δεν γνωρίζουμε ποιο θα είναι αλλά “δυστυχώς” είναι πολύ εύκολο να βρεθεί κάποιο από όλα τα πληγέντα. Αν κάποιος έχει κάποια ιδέα περί αυτού, ευπρόσδεκτες οι προτάσεις. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η επικοινωνία με τον Δήμαρχο / Κοινοτάρχη του χωριού.
Μόλις μαζευτεί ποσότητα ικανή για να γεμίσει το φορτηγό μας, θα μεταφερθούν με δική μας ευθύνη. Όπως κι αν έχει την ερχόμενη Τετάρτη ή Πέμπτη θα γίνει η πρώτη αποστολή με δική μας ευθύνη. Θα γίνει άλλη μία αποστολή στις αρχές της επόμενης εβδομάδας.
Συγκέντρωση χρημάτων ΔΕΝ θα γίνει από εμάς.
Υλικά:
-Ρούχα, αντρικά/γυναικεία και παιδικά
-Κουβέρτες
-Παπούτσια
-Αδιάβροχα
Τρόφιμα:
-Μακαρόνια
-Ρύζι
-Γάλα κονσέρβα (όχι φρέσκο).
Επίσης χρειάζονται (αυτά κατόπιν συνεννόησης με την κα Ιωάννα Αρβανιτάκη, 210-2402300 εσωτ 138):
-Παλέτες
-Χαρτοκιβώτια
-Ταινίες
Εννοείται ότι σημαντικό είναι να προωθήσετε το μήνυμα σε όσους πιστεύετε ότι μπορούν να συνεισφέρουν."
Monday, August 27, 2007
Αυτά είχε να καταθέσει η ξενιτεμένη στις
9:56 PM και
2 Comments:
« back home
Post a Comment
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 25.8.2007
Το χειρότερο είναι πως και από αυτή την καταστροφή δεν θα μάθουμε. Θα συνεχίσουμε να ψάχνουμε εμπρηστές Τούρκους, Γάλλους Πορτογάλους ή αναρχικούς (αναλόγως ποια είναι η μόδα της εποχής), ενώ οι καμένες εκτάσεις και ο αριθμός των νεκρών θα μεγαλώνουν. Προσπεράσαμε με θρήνους της στιγμής τις πυρκαγιές που κατέστρεψαν μόνο δασικό πλούτο. Ξεμπερδέψαμε με γυάλινες οιμωγές τις φωτιές που έκαψαν μόνο σπίτια. Τώρα θα κλάψουμε για τα μάτια της τηλεόρασης τους πολλούς νεκρούς που είχε κι αυτή η καταστροφή. Ολα θεωρούνται επικοινωνία και έτσι θα συνεχίσουμε μακάριοι για την επόμενη καταστροφή.
Θα καταραστούμε τους εμπρηστές, το σύστημα, την «κακούργα κενωνία» για να αποσείσουμε τις ευθύνες μας. Ενα μόνο δεν θα κάνουμε. Να ελέγξουμε ψύχραιμα την κατάσταση, να δούμε που υπήρξαν λάθη και παραλείψεις και να τα διορθώσουμε. Και αύριο που θα έρθει –φευ!– η μεγαλύτερη καταστροφή, θα κάνουμε τα ίδια για να ξεμπερδέψουμε πρόχειρα και μʼ αυτήν.
Μια χώρα που δεν μαθαίνει από τα παθήματά της είναι μια χώρα που βαδίζει από καταστροφή σε καταστροφή. Χλευάζει την σχολαστικότητα των «κουτόφραγκων», αυτών που θα μελετήσουν ενδελεχώς κάθε συμβάν και θα πάρουν μέτρα αχρείαστα για την ανατολίτικη μακαριότητά μας. «Ελα, μωρέ, τώρα! Τι μπορεί να συμβεί;», είναι η μόνιμη επωδός κάθε φορά που κάποιες διαδικασίες πρόληψης του κακού επιβάλλονται. Είτε αυτές αφορούν τις ζώνες ασφαλείας στα αυτοκίνητα είτε τις ζώνες πυροπροστασίας στα δάση.
Εξάλλου εμείς –ο περιούσιος και γνώστης των πάντων λαός– έχουμε ανάγκη από τις διαδικασίες που αναπτύχθηκαν στην Εσπερία; Του Ελληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Μόνο πυρκαγιές, πλημμύρες, το χειρότερο αστικό περιβάλλον της Δύσης, άθλιους δρόμους κι ένα Δημόσιο να μας καταδυναστεύει. Εμείς μιλάμε με την τρισχιλιετή ιστορία μας, όταν οι άλλοι και παρεμπιπτόντως μελετούν τις καταστροφές και διορθώνουν τις διαδικασίες. Εμείς είμαστε οι πιο έξυπνοι του κόσμου. Σίγουρα πιο έξυπνοι από τα αμερικανάκια: γιʼ αυτό 75% εκείνων διαβάζουν τουλάχιστον ένα βιβλίο το χρόνο, ενώ το αντίστοιχο ποσοστό στην ημεδαπή είναι μόλις 35%! Αυτοί διαβάζουν για να μας φτάσουν. Εμείς συγκροτούμε τον πιο πολιτικοποιημένο λαό της υφηλίου. Σίγουρα πιο πολιτικοποιημένοι από τους Σκανδιναβούς το 50% εκ των οποίων διαβάζει εφημερίδα, ενώ το αντίστοιχο ελληνικό ποσοστό είναι μόλις 5%.
Είναι πολυεπίπεδη η κρίση της χώρας και κάθε καταστροφή απλώς μας την υπενθυμίζει. Οσα ζήσαμε αυτό το καλοκαίρι δεν είναι παρά τα συμπτώματα μιας βαριάς ασθένειας. Και η ασθένεια ονομάζεται μακαριότητα. Είμαστε οι καλύτεροι του κόσμου! Γιατί να προσπαθήσουμε περισσότερο; Γιατί να αντιγράψουμε εκείνους στους οποίους δώσαμε τα φώτα του πολιτισμού πριν από 2.000 χρόνια; Σιγά μη γίνουμε και «ευρωλιγούρηδες». Σιγά μη γίνουνε Γερμανοί ή (θου Κύριε...) Αμερικανοί. Ξεχάσαμε ότι αυτοί έτρωγαν βελανίδια, όταν εμείς...
Πρέπει να αλλάξουν όλα στη χώρα. Η τελευταία καταστροφή είναι απλώς προάγγελος των επόμενων. Αν δεν μεταβάλλουμε τρόπο σκέψης, αν δεν αλλάξουμε πρακτικές, αν δεν μεταφέρουμε την εμπειρία του εξωτερικού θα δούμε χειρότερες καταστροφές.
Κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες με ένα σύστημα εισαγωγής από το εξωτερικό. Πέτυχε. Επί τρία χρόνια είχαμε φωτιές και δεν είχαμε καταστροφές. Τουλάχιστον όχι αυτού του τύπου. Αυτό το κεφάλαιο χάθηκε και πρέπει να το θρηνήσουμε, παράλληλα με τους αναρίθμητους νεκρούς.
Ομως δεν χάθηκαν τόσοι άνθρωποι επειδή ήταν θέλημα Θεού, ή κάποιας τυχαιότητας. Ηταν αποτέλεσμα της δικής μας μακαριότητας. Εκείνης της ανατολίτικης ιδιότητάς μας που τα θέλει όλα εύκολα. Που χλευάζει την ξένη εμπειρία στα μικρά και τελικά επωμίζεται τα μεγάλα.
Εδώ…
Κάπου εδώ…
Τώρα που το καλοκαίρι τελειώνει,
αγγίζω τα ανέγγιχτα και ξανατρυπώνω στις γειτονιές του κόσμου.
Εδώ,
που ο ήλιος παίρνει 7 χρώματα.
Δεν ξέρω αν ξημερώνει ή νυχτώνει.
Δεν γνωρίζω.
Ενίοτε σαλτάρω
και τότε γράφω κάποιο τραγούδι.
Έλα λίγο προς τα εδώ.
Είναι η οπτική μου.
Γελωτοποιός είμαι,
όσο και άνθρωπος.
Έλα να με βρεις στα καμαρίνια.
Θα το δεις…
Αν με αγκαλιάσεις,
θα ανοίξω να δεις τις πολύχρωμες πληγές μου.
τις ρετουσαρισμένες.
Αν τρομάξεις…
Σκάσε μου ένα χαμογελάκι και γεια σου.
χε!
Σε ευχαριστώ για τον χωροχρόνο σου.
