Τελικά είμαι άκρως κυκλοθυμική.. Δεν έχει αλλάξει τίποτα προς το χειρότερο, παρ' όλα αυτά αναπολώ την αισιοδοξία του προηγούμενου ποστ. Με έχει πιάσει μια μαυρίλα γιατί δε με βλέπω να τηρώ το πρόγραμμα που έβαλα. Πρέπει να αρχίσω να δουλεύω για τη διπλωματική, ντάμιτ! Αντ' αυτού, κατέβασα τα άπαντα των Σίμπσονς, έτσι για να μου βρίσκεται. Ακούω μουσικές, παίζω κιθάρα.. αλλά από διάβασμα, ούτε λόγος λέμε!
Εν τω μεταξύ, αν και έχω πάρει τη μηχανή εδώ και μέρες, δεν έχω βγάλει πολλές φωτογραφίες :(
Νοτ ιν δε μουντ. Περιμένω το καλοκαίρι!
Αυτά. Δεν έχω όρεξη γενικώς :(
Sunday, May 20, 2007
Αυτά είχε να καταθέσει η ξενιτεμένη στις
3:55 PM και
2 Comments:
« back home
Post a CommentAt 21:44,
Όλα κείνα τα ίχνη της ζωής του, σάμπως να τον περιτύλιξαν και να του'λεγαν: " Όχι. Δε θα ξεφύγεις από μας κι ούτε θ'αλλάξεις, παρά θα παραμείνεις ο ίδιος, τέτοιος που ήσουν: με τις αμφιβολίες σου, με την αιώνια ενάντια στον εαυτό σου δυσαρέσκεια, με τις μάταιες απόπειρες να διορθωθείς και τις καταπτώσεις και την αιώνια αναμονή κάποιας ευτυχίας, που δεν την πέτυχες και που είναι αδύνατη για σένα".
Αυτά όμως τα' λεγαν τα διάφορα αντικείμενα, ενώ μια άλλη φωνή μέσα απ' τα βάθη της ψυχής του έλεγε πως δεν πρέπει να υποταχτεί στα περασμένα και πως θα μπορούσε τα πάντα να κατορθώσει. Και υπακούοντας στην ενδόμυχη κείνη φωνή, ο Λιέβιν πήγε στην γωνιά, πήρε από κει δυο αλτήρες, που ο καθένας ζύγιζε δεκατρείς οκάδες, κι άρχισε να γυμνάζεται μ'αυτούς, προσπαθώντας να φέρει τον εαυτό του σε μια κατάσταση ισορροπίας δυνάμεων. Βήματα ακούστηκαν έξω απ' την πόρτα........
Λέων Τολστόη : Αννα Καριένινα,
Έτσι το θυμήθηκα αυτό τώρα,
φιλιά
don't give up baby
At 21:59,
ξενιτεμένη
