Περάσαμε τέλεια ομολογώ, κυρίως διότι όλη τη μέρα βολτάραμε με τον αδερφούλη στο ηλιόλουστο Λονδίνο και τους γονείς τους βλέπαμε 1 ώρα την ημέρα μαξ. Μακρια κι αγαπημένοι που λέμε :)
Το Λονδίνο είναι μια κούκλα τελικά (όταν έχει ήλιο βασικά) και αποκαταστάθηκε στα μάτια μου γιατί πάντα εδώ μου καθότανε (το λαιμό μου δείχνω), μου είχε κάτσει άσχημα βρε παιδί μου!
Να καταθέσω ότι το Ακουάριουμ είναι μια μαλακία και χίλιες φορές καλύτερα αυτά που είχα δει στο Βέλγιο και, ούμπερ άλλες, το ακουάριουμ της Βαλένθια. Μόρ δαν γουόρτζ!
Θα σας βάλω φωτό από Λονδίνο όταν ο αδερφούλης εδεήσει να μου στείλει τις τουριστίκ φωτό που βγάλαμε.
Είχαμε και μια απώλεια όμως.. στο λεωφορείο για Κόβεντρι ξεχάσαμε (ας μην πω ποιος - γκουχ γκουχ) μια τσάντα και τώρα εγώ πρέπει να τη βρω λέει. Πήρα τηλέφωνο στο Ράγμπυ (την πόλη ζώωον!) γιατί μάλλον εκεί την έχουνε και μια τύπισσα με είπε τέσσερις φορές "μάι λάβ" και μου έφτιαξε τη μέρα η σιχαμένη!
Είχαμε και δεύτερη απώλεια τώρα που τη βλέπω: τη νύχτα της Ανάστασης, αφού κοιμήθηκα για τα καλά σε ένα στασίδι καθ'όλη σχεδόν τη διάρκεια της λειτουργίας και χόρτασα ύπνο, λίγο πριν το γκραν φινάλε (επικράνθη!) χύθηκε στο χέρι μου πολύ ζεστό κερί. Πολύ ζεστό γιατί έκανα κάτι πειράματα, που να σας εξηγώ τώρα. Τώρα λοιπόν έχω ένα ωραιότατο ενθύμιο στο δεξί μου χέρι να μου θυμίζει ότι μεγάλωσα πια και πρέπει να σταματήσω να παίζω με τα κεριά. Τζιζ κακά!
Χριστός ανέστη έβριμπάντι (και μην πείτε επίσης, σαν κι εμένα την ηλίθια).
Update
Ιδού και μερικές φωτό από το προαναφερθέν ακουάριουμ της Βαλένθια από πέρυσι τέτοιον καιρό.
