<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d35407809\x26blogName\x3d%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%AC+%CF%83%CF%84%CE%B1+%CE%9E%CE%AD%CE%BD%CE%B1\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://ksanastaksena.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://ksanastaksena.blogspot.com/\x26vt\x3d-7459433259879783302', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>
Thursday, March 22, 2007


Πήγαινα κι εγώ σαν καλό κορίτσι στη βιβλιοθήκη. Στο δρόμο δε συνάντησα ψυχή - και μιλάμε για δέκα λεπτά περπάτημα στην καρδιά του κάμπου (το campus κατά συγκάτοικο Αναστάση). Έλεος πια με τις ερημιές, θέλω να βλέπω κόσμο! Δεν είναι αυτό το θέμα μας όμως, το αντιπαρέρχομαι και συνεχίζω.

Πριν διασχίσω το δρόμο που με χώριζε από τη βιβλιοθήκη, βλέπω μια γκρι πάπια στη μέση του δρόμου και άλλη μία κλασική (από αυτές με το πράσινο κεφάλι) να την κοιτάζει από το πεζοδρόμιο. Και πάνω που σκεφτόμουνα οτι θα τη χτυπήσει κανένα αμάξι τη βλαμένη και πήγα να της κάνω ξουτ καλέ ξουτ.. τι το ήθελα η γρουσούζα; πλησιάζει ένα αυτοκίνητο με νορμάλ ταχύτητα, δε μπορώ να πω ότι έτρεχε ο άνθρωπας. Στραβωμάρα αυτός με τα φώτα του, στραβωμάρα και η χαζοπάπια που κοίταζε το αμάξι με απάθεια.. την πάτησε. Συγνώμη αν τρώτε αγαπητοί.

Η πάπια να σφαδάζει, να πετιέται πάνω.. χάλια, πολύ στεναχωρήθηκα. Ο μαλάκας έκοψε ταχύτητα αλλά δεν κατέβηκε να δει τι έγινε. Κι εγώ να μην ξέρω τι να κάνω. Δεν ήθελα να πιάσω την πάπια με τα χέρια να τη βγάλω στο γκαζόν για να μην πολτοποιηθεί η κακομοίρα, τριγύρω να μην υπάρχει ούτε ένα ξύλινο δοκάρι, μια πλαστική σακούλα, κάτι βρε αδερφέ. Είναι καθαρό το κάμπους, δεν μπορώ να πω. Αλλά να θες να κουνήσεις μια πάπια και να μη βρίσκεις ένα κατιτίς.. ε, αυτό παραπάει. Η άλλη πάπια (με το πράσινο κεφάλι) να κοιτάει μια τη μακαρίτισσα μια εμένα.. ένιωσα τρομερές τύψεις. Ε, μετά έφυγα για τη βιβλιοθήκη να την προλάβω πριν κλείσει. Όταν βγήκα, η πάπια δεν ήταν πια εκεί..

Πολύ με τάραξε το σκηνικό.. μπορεί να ακούγεται μαντέιν αλλά ήταν το πιο συγκλονιστικό γεγονός της ημέρας. Και εκτός αυτού, δεν έχω ξαναδεί ζωντανό να πεθαίνει (εκτός από ένα φυτό, μετράει;) και όσο να’ναι είναι λίγο (πολύ) κάπως..

UPDATE (με happy end!)

 

Αυτά είχε να καταθέσει η ξενιτεμένη στις 10:06 PM και


2 Comments:


At 09:15, Blogger Кроткая

sniffff....

εγώ έχω δει και περιστέρι να πεθαίνει με τον ίδιο τρόπο.

και γατί.

σνιφφφ... δεν μπορώ...

 

At 12:40, Anonymous Anonymous

Χαλάστηκα ρε συ!