Χτες μίλησα με το Ρίκο και για κάποιον ανεξήγητο λόγο έβαλα τα κλάματα. Ίσως να φταίνε οι τύψεις (...μην τα ξαναλέμε...) αλλά γενικότερα τα πράγματα δεν πάνε καλά.. Σήμερα με πήρε το Μαράκι (Καραθανάση) και της κλαιγόμουνα (όχι με αληθινά δάκρυα πάντως) για τα βάσανα μου.
Αλλά τελικά δεν είμαι μόνη!

Πριν λίγο ήρθε η συγκάτοικός μου η Λατάσα κλαίγοντας. Το καημένο το κορίτσι.. Δεν ξέρει τι της φταίει, ούτε κι αυτή. Ή μάλλον ξέρουμε και οι δύο. Όλα και τίποτα. Μας φταίει που δε συμβαίνει τίποτα εδώ στις ερημιές. Και επιπλέον έχουμε και οι δύο ένα πολύ έντονο αίσθημα ενοχής, κάτι που απεχθάνομαι και προσπαθώ να εκλογικεύσω αλλά δεν τα καταφέρνω.

Αυτή τουλάχιστον διαβάζει πάρα πολύ, όχι σαν και μένα που βλέπω παρά πέντε και λοστ και χίροους και κωλοβαράω στο ίντερνετ και μετά έχω τύψεις που κωλοβαράω. Εγώ έχω επιπλέον και ένα πολύ μεγάλο ίσιου με την αυτοπειθαρχεία.. δεν το'χω, σε κανέναν τομέα της ζωής μου ρε γαμώτο.. Θέλει και διδακτορικά ο κώλος μου, άκου τώρα! Χου; Μι! Βέβαια στο τέλος πάντα τα καταφέρνω και αυτή η διαολεμένη σιγουριά με κάνει να αναβάλω τα πάντα για τελαυταία στιγμή (σε αυτόματη γραφή μου βγαίνει το ποστ, σόρι αν δε βγάζει νόημα αλλά δε θα κάτσω να σκάσω τώρα!)

Κάποιος σοφός έχει πει "όταν δουλεύουμε, δουλεύουμε και όταν ξεσαλώνουμε, ξεσαλώνουμε", ή κάπως έτσι τέλος πάντων. Οου γιες ινκτίντ, συμφωνώ και επαυξάνω. Το πρόβλημά μου είναι ότι θεωρητικά έχω όλα τα προβλήματα μου λυμένα. Μπορώ να αναλύσω το νόημα της ζωής, να δώσω συμβουλές επί παντώς επιστητού, δεν κωλώνω πουθενά.

Αλλά στην πράξη, κάτω από την (ωραιότατη, ας μην κρυβόμεθα!) επιφάνειά μου, είμαι μια τεμπέλα που δεν της αρέσει να δουλεύει, που της αρέσει η μουσική και οι ταινίες και το σεξ και ο καφές και το τσιγάρο και η μυρωδιά σου και οι ολονύχτιες συζητήσεις και το άλλο τσιγάρο και τα ταξίδια και η πρωινή βουτιά στη θάλλασα και οι κιθαροβραδιές και η βότκα και το σούσι και τα ζουμερά φιλιά και τα πατατάκια με τυρί και κρεμμύδι αι οι απρόσμενες συναντήσεις και ο βυθός της θάλασσας και τα σκυλιά και οι αλλαγές και ο ύπνος και η πίτσα με άσπρη σάλτσα και η θάλασσα και το πρώτο πρώτο άγγγμα τα όνειρα και τα χαμόγελα και τα λουλούδια και το παγωτό βανίλια και το καλοκαίρι και οι σφιχτές σφιχτές αγκαλιές και οι φωτιές στην παραλία και το σεξ στο ποτάμι και οι αιώρες και η Ισπανία και το αραλίκι και το τάβλι και η κιθάρα και οι φίλοι και τα σφηνάκια και πολλά πολλά άλλα.

Και όλα αυτά και άλλα πολλά θα ήθελα να είναι η ζωή μου. Και δεν είναι. Είναι όλα απολαύσεις, στιγμές που γεμίζουν αυτό που θα πρέπει (ας μην το αναλύσω και αυτό) να είναι ζωή μου, είναι απολαύσεις που με κάνουν να νιώθω τύψεις γιατί αμελώ το διάβασμα, γιατί δε σκέφτομαι το μέλλον μου. Με καταλαβαίνει κανείς; Καλέ, που πήγατε όλοι; Γυρίοστε πίσω, θα αρχίσω να βάζω σημεία στίξης.
Και συνειδητοποιώ, που να πάρει η ευχή, ότι η ζωή μου είναι αυτό που ζω εδώ και τώρα. Δεν είναι κάτι που θα έρθει σε τρια χρόνια όταν τελειώσω με τα πτυχία και αρχίσω να δουλεύω. Καλά, δε λέω κάτι καινούριο, το λέει και ο Καβάφης. Και κάποιος άλλος είχε πει ότι ζωή είναι αυτό που σου συμβαίνει όταν είσαι πολύ απασχολημένος με το να κάνεις σχέδια.. κάπως έτσι. Και το βλέπω να συμβαίνει..

Δεν παραπονιέμαι. Έχω ζήσει πράγματα και καταστάσεις, έχω γνωρίσει μέρη και ανθρώπους, έχω νιώσει να ανεβαίνω στον παράδεισο και να βυθίζομαι στα σκατά (και τούμπαλιν) πολλές φορές. Νιώθω ζωντανή. Αλλά νιώθω ότι το χάνω.. Τη λύση θεωρητικά την ξέρω. Αλλά στην πράξη κολλάει το σίδερο!

Καλά, ξέφυγα τελείως, ΔΕΝ ξαναδιαβάζω τα όσα έγραψα, δεν παίζει!
Πάντως νομίζω ότι ξεβρακώθηκα πλήρως. Τι 5 θίνγκζ και μαλακίες..