<body><script type="text/javascript"> function setAttributeOnload(object, attribute, val) { if(window.addEventListener) { window.addEventListener('load', function(){ object[attribute] = val; }, false); } else { window.attachEvent('onload', function(){ object[attribute] = val; }); } } </script> <div id="navbar-iframe-container"></div> <script type="text/javascript" src="https://apis.google.com/js/platform.js"></script> <script type="text/javascript"> gapi.load("gapi.iframes:gapi.iframes.style.bubble", function() { if (gapi.iframes && gapi.iframes.getContext) { gapi.iframes.getContext().openChild({ url: 'https://www.blogger.com/navbar.g?targetBlogID\x3d35407809\x26blogName\x3d%CE%9E%CE%B1%CE%BD%CE%AC+%CF%83%CF%84%CE%B1+%CE%9E%CE%AD%CE%BD%CE%B1\x26publishMode\x3dPUBLISH_MODE_BLOGSPOT\x26navbarType\x3dSILVER\x26layoutType\x3dCLASSIC\x26searchRoot\x3dhttps://ksanastaksena.blogspot.com/search\x26blogLocale\x3den_US\x26v\x3d2\x26homepageUrl\x3dhttp://ksanastaksena.blogspot.com/\x26vt\x3d-7459433259879783302', where: document.getElementById("navbar-iframe-container"), id: "navbar-iframe" }); } }); </script>
Tuesday, January 16, 2007


Η θεία Ελένη ήταν αδελή της γιαγιάς μου. Όλα τα ξαδέρφια τη φωνάζαμε θεία. Δεν είχε παντρευτεί και μας είχε σαν παιδιά της, μας αγαπούσε, μας κακομάθαινε, μας χαρτζιλίκωνε γερά με το μισθό (και αργότερα τη σύνταξη) της τραπεζοκόμου στο ΝΙΜΤΣ.

Το φετίχ της ήταν το ξανθό της μαλλί (είχε ασπρίσει από τα είκοσι, μου έλεγε η μαμά), οι καζαμίες της, το 7 μέρες TV στο κομοδίνο της και οι τηγανητές της πατάτες. Και φυσικά, η χρυσή της η καρδιά.

Τα τελευταία χρόνια η θεία είχε αρχίσει να ξεχνάει, κάθε μέρα και περισσότερο, δε μας αναγνώριζε πια, σταμάτησε να βάφει το μαλλί και αφέθηκε στις φροντίδες των ανηψιών της, του αδελφού της και της Γκαλίνα, μιας ευτραφούς Ρωσίδας που εγκαταστάθηκε στο σπίτι της. Την τελευταία φορά που την είδα, την έπιασα να κλαίει στα κρυφά και να μονολογεί «τι κακό πράγμα να μην ορίζεις το μυαλό σου..»

Η θεία Ελένη πέθανε την προηγούμενη βδομάδα.
_____

Πριν από 46 χρόνια, οι θείες μου μάζευαν σταφίδες στο κτήμα του παππού στον Πύργο. Η θεία Τούλα (16 χρονών τότε) ήταν άρρωστη και ανέλαβε να την αντικαταστήσει η θεία Ελένη. Το μάζεμα κρατούσε κάμποσες μέρες, έτσι λοιπόν η θεία Ελένη αγόρασε ένα κομμάτι ύφασμα οργάντζα και η θεία Τούλα καθόταν κάτω από τη μουριά και το κεντούσε. Όταν τελείωσε το κέντημα, το δώρισε στη θεία Ελένη για να την ευχαριστήσει που την αντικατέστησε στο μάζεμα της σταφίδας.
_____

Μετά το θάνατο της θείας Ελένης, η μητέρα μου χάρισε κάποια από τα πράγματά της θείας στο σύλλογο των Ορθοδόξων Γυναικών της Ευρώπης (ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων).

Σήμερα, ο Σύλλογος αυτός είχε την καθιερωμένη κοπή της πίτας και λαχειοφόρο αγορά. Η θεία μου η Τούλα ήταν εκεί μαζί με τον άντρα της. Ο Θείος Ηλίας αγόρασε λαχνούς και κέρδισε το περίφημο κέντημα. Αγνοώντας την ιστορία του, το χάρισε στη γυναίκα του η οποία είχε ξεχάσει σχεδόν ακόμα και την ύπαρξή του. Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη και τη συγκίνησή της όταν αντίκρυσε το κέντημα που είχε φτιάξει, 46 χρόνια πριν, για να το δωρίσει στη θεία.

Έτσι, το κέντημα έκανε τον κύκλο του.
Η απίστευτη αυτή ιστορία κυκλοφόρησε αστραπιαία στο σόι μας και σίγουρα θα τη θυμόμαστε για καιρό, και θα σκεφτόμαστε τη θεία.

Δε μπορώ να πιστέψω ότι είναι σύμπτωση.
Η θεία Ελένη μας κλείνει με νόημα το μάτι.
Και, κατά κάποιον τρόπο, είναι ακόμα εδώ, μαζί μας.
 

Αυτά είχε να καταθέσει η ξενιτεμένη στις 11:48 PM και


1 Comments:


At 00:04, Blogger Кроткая

να ζήσετε να την θυμάστε... Φοβερή φιγούρα!
Και απίστευτο αυτό που έγινε, πολύ όμορφο.