Μικρή μου γαρδένια, επειδή μου παραπονιέσαι ότι δεν απαντάω στα σχόλιά σου, αυτό το ποστ είναι όλο δικό σου!
Που λες, χρυσή μου, έχω φάει τρελή ήττα. Δε μου φτάναν όλα τ'άλλα, εργασίες, εξετάσεις, διαβάσματα, τρεξίματα, έχω και τον πόνο μου... Νιώθω σαν τη φτωχή μου Αναστασία. Όλοι οι συμμαθητές μου είναι ζάμπλουτοι, οι μπαμπάδες τους έχουν εργοστάσια και αδαμαντωρυχεία και φαρμακευτικές και εμένα ο μπαμπάς μου έχει τροχόσπιτο και χοληστερίνη! Όχι, πες μου, είναι δίκαιο τώρα αυτό;
Τι να κάνω; Δεν έρχεσαι από δω να απαγάγουμε μια που την έχω βάλει στο μάτι, είναι χοντρή με πολύ μακριά νύχια, διαμαντένιο ρολόι και σκουλαρίκια και φωνή νταλικιέρη. Τι λες;
Άντε, και τα λύτρα τα μοιράζουμε 70-30 (και πολύ σου είναι...)