Σήμερα έχει γενέθλια ο Μιχάλης!!
Ποιος είναι ο Μιχάλης; Σωστά! Πάμε πάλι απ'την αρχή.

___________
(flashback: Σεπτέμβριος 2006)

Οι γονείς μου αποφασίζουν να νοικιάσουν το σπίτι στου Ζωγράφου και φεύγουν για ολιγοήμερες διακοπές στη Γαλλία. Εγώ, ως οφείλει μια σωστή, νοικοκυρά θυγατέρα (κορίτσι για σπίτι που λέμε;) άρχισα το πακετάρισμα.
Απολογισμός:
- 60 κούτες με όλα τα βιβλία του σπιτιού (και δεν είναι λίγα, τραστ μι) τακτικά πακεταρισμένα
- Μια γρατζουνιά στην πλάτη από πτώση Πάπυρους Λαρούς (βαρέα και ανθυγιεινά)
- Ελαφρό λουμπάγκο και μυικοί πόνοι
- Προσωρινή απέχθεια για τους φίλους μας τα βιβλία

Οι γονείς επιστρέφουν και μας επισκέπτονται οι πρώτοι υποψήφιοι ενοικιαστές: μια συμπαθέστατη κυρία και δυο ακόμα πιο συμπαθέστατα (συγνώμη κύριε Μπαμπινιώτη) παιδιά.
Μεταξύ καφέ και γλυκού του κουταλιού η μητέρα εξηγεί στη συμπαθεστάτη κυρία τους λόγους της μετακόμισης:
"Ε, ο γιος στη Σάμο, η κόρη θα πάει στην Αγγλία για μεταπτυχιακό.."
Η συμπαθεστάτη κόρη (Νάσια για τους φίλους) μου λέει:
"Σε ποιο Πανεπιστήμιο; Γιατί κι ο φίλος μου θα πάει Αγγλία."
"Στο Warwick."
"Α! Κι ο φίλος μου στο Warwick θα πάει! Τι μεταπτυχιακό;"
"Marketing and Strategy."
"Α! Καλέ κι ο φίλος μου! Καλέ τι σύμπτωση!"
Μικρός ο κόσμος αδέρφια! Μια σταλιά!

Με τούτα και με κείνα, οι γονείς αποφάσισαν να μη μετακομίσουν (εγώ θα κάνω και το ξεπακετάρισμα; Φτου! Την τύχη μου την ξελογιάστρα..), η συμπαθεστάτη οικογένεια πολύ στεναχωρήθηκε (γιατί το σπίτι είναι γαμάτο!) και εγώ γνώρισα το Μιχάλη..

(τέλος flashback)
___________


Ο Μιχάλης είναι ένας εξαίρετος νέος. Αν σας πω πόσο με έχει βοηθήσει από την πρώτη στιγμή που πάτησα το κομψό και γραμμωμένο πόδι μου στο campus, θα γράφω μέχρι το πρωί, θα περάσουν τα γενεθλιά του και δε θα διαβάσω το κεφάλαιο 11 από Business Research Methods (καλά, για το 13 δεν το συζητώ!)

Αξίζει όμως να πω ότι είναι λαμπρός πρεσβευτής της Ελλάδας στο εξωτερικό και διδάσκει στους συμφοιτητές μας χρήσιμες προτάσεις στα ελληνικά, όπως: "Το μυαλό μου κοιμάται", "Ο άντρας μου την έχει μικρή" και άλλα τέτοια χαριτωμένα.
Επίσης είναι πολύ γλυκό και ευγενικό παιδί, χαλί να τον πατήσεις που λέμε.

Και όπως είπε και μια μεγάλη φιλόσοφος (εγώ δηλαδή) σε στιγμές μεγάλου οίστρου σε ανυποψίαστο σερνικό, "Εγώ αν θέλω θα γίνομαι χαλί. Εσύ αν θές πάτα με, αν θες σκούπισε τα πόδια σου."
(Για την ιστορία έγινε το δεύτερο!)


Για να δείτε τι καλό παιδί είναι αυτό το καλό το παιδί, ένα σας λέω. Για τα γενέθλιά του ήθελε να μας κάνει το τραπέζι σε ρεστοράν σε 15 άτομα, να μας πληρώσει και τα ταξί και μετά clubbing. Με πρόχειρους υπολογισμούς 400-500 λίρες. Ψίχουλα! Α ρε Μιχάλη, είσαι μεγάλη καρδιά! Ψυχούλα! :)

Ο Μιχάλης κατά πάσα πιθανότητα θα κάνει εδώ διδακτορικό του χρόνου και το βλέπω να συγκατοικούμε στο εξωτικό Leamington γιατί θα μας διώξουν απ'το campus λέει αν κάτσουμε κι άλλη χρονιά.

Μιχαλάκη (είσαι τρέλα με την πράσινη φανέλα - βλέπε Stern) σου εύχομαι να τα εκατοστήσεις, να τελειώσεις το master με distinction, να κάνεις και το διδακτορικό των ονείρων σου και να γίνεις μεγάλος και τρανός σαν τον Πανηγυράκη, ή έστω σαν τον Kotler.

Μουτς!

Και για του λόγου το αληθές, καμαρώστε τον εορτάζοντα σε τρυφερό ενσταντανέ με τη Miss Diaxitikotita 2006 (για την οποία ίσως σας μιλήσω κάποια άλλη φορα..)