Ως το απόγευμα εκείνο
ποτέ δεν είχε ξανοιχτεί
στα βαθιά του προσώπου του.
Το κοίταζε μονάχα με απορία,
όπως κοιτάμε
ένα κλειστό, επ'άπειρον, παράθυρο.
Ήξερε μόνο πως τα μάτια του
ήταν πολύ μεγάλα,
και πως, σαν έβρεχε,
γινόταν της βροχής
η μυστική δίοδος.

Όμως, εκείνο το απόγευμα, ξανοίχτηκε.
Απέραντα ήτανε τα μάτια του.
Και πώς της φάνηκε
- εξ ουρανού στιγμή -
πώς της φάνηκαν άραγε
σαν δυο καινούριες πόλεις υπερούσιες,
άσπρα καμπαναριά ζωής γεμάτες
κι άπταιστους δρόμους προς τη μέρα,
ακιλήδωτη μέρα,
ίχνος Ιούδα πουθενά,
δύο παραθαλάσσιες πόλεις
με θάλασσα καλή
που μόνο φέρνει:
χαιρετισμούς από το νέο κόσμο
αδιάβαστα βιβλία
αδιάβαστους καιρούς
σχέδια να κοπούνε οι ώρες
σε θείο μέγεθος, κι άλλα, κι άλλες
πραμάτειες του ονείρου.

Κι ύστερα πώς της φάνηκε
ότι η φωνή του
ήταν ο ζωτικός, ο πρωινός, ο πρέπων θόρυβος
των πόλεων αυτών,
κι ακόμα
πως οι κινήσεις των χεριών του
τον ακύλιστο χρόνο κυλούσαν
στις πόλεις αυτές.
Έτσι της φάνηκε.

Ώσπου κατέβηκε η ομίχλη.
Αυτή η ανελέητη ομίχλη που εμφανίζεται συνήθως
στις φευγαλέες ονειρώδεις πόλεις
που οικοδομούμε ανερώτιστα
μέσα σε ξένα μάτια.

Κική Δημουλά

Photo by Your guide