Έλαβα σήμερον ημέλιον από προσφιλή μου νεαρά ήτις απεπειράθη να αποκωδικοποιήσει τα γραφόμενά μου ίνα ημπορέσει να καταλάβει το εξής απλό: περνάς καλά ή κόβεις φλέβα, γαμώ το κερατό μου εκεί μακριά στα ξένα;
Τι μας πετάς τη Δημουλά μες στα μούτρα;
Φίλοι αγαπημένοι, θα γίνω λίγο ξεκάθαρη και θα προσπαθήσω να ρίξω φως στην απορία της κυρα Ποντίκαινας που ίσως να είναι και απορία και άλλων εξ υμών.
Λοιπόν, με λένε Βάσω και είμαι καλά.
Ο καιρός είναι απρόσμενα ευγενικός μαζί μου! Δε βρέχει και τόσο συχνά και ώρες ώρες έχει έναν ήλιο, να! με το συμπάθιο..
Όλα είναι πολύ οργανωμένα εδώ, δε λέω, παράπονο δεν έχω.
Έντάξει, κυκλοφορούν πολλά σαλταρισμένα άτομα στα πέριξ μου.
Κυκλοφορεί και πολύ βλακεία επίσης, κάτι που δεν το περίμενα δεδομένου του και καλά υψηλού επιπέδου (bullshit).
Κυκλοφορούν και κάτι τυπάκια με μια αόρατη ταμπελίτσα στο στήθος "wanna be a CEO - μια μέρα θα με προσκυνάτε".
Αλλά προσπαθώ να μη δίνω σημασία, κάνω γιόγκα και όταν μου ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι μετράω μέχρι το δέκα πριν μιλήσω (λέμε τώρα!)
Τα μαθήματα δεν είναι τόσο πια δύσκολα αλλά μας τρέχουν συνέχεια με εργασίες ομαδικές και ατομικές και υπάρχουν παντα χίλιες δυο εκκρεμότητες.
Και συν τοις άλλοις, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ!
Το πρόβλημα είναι με εμένα. Μέσα μου.
Έχω πελαγώσει. Με τρώνε οι έννοιες.
Οι short term αλλά κυρίως οι long term.
Είμαι μπερδεμένη!
Δεν ξέρω τι θέλω τελικά από τη ζωή μου, τι μου αρέσει, τι δε μου αρέσει.
Για να το θέσω με ασοϊτικους όρους, δε μπορώ να σχεδιάσω τη στρατηγική μου αν δεν ξέρω πού θέλω να πάω.
Αντιλαμβάνεστε το δράμα μου; (μάλλον όχι!)
Ό,τι θέλω περισσότερο από τη ζωή μου, το έχω ήδη.
Την υγεία μου, την οικογένειά μου, φίλους που με αγαπάνε (κι εγώ σας αγαπάω βρε σκασμένα), μυαλουδάκι να σκέφτομαι, καφέ, σεξ. Παράπονο δεν έχω.
Από κει και πέρα συνειδητοποιώ ότι το μόνο που μου λείπει είναι μια δουλίτσα.
Και εδώ είναι ο κόμπος.
Το ευκολότερο είναι να αρχίσω να ψάχνω δουλειά σε εταρίες, να μου κάτσει κάτι, να κάτσω λίγα χρονάκια εδώ και μετά να γυρίσω στο Ελλάντα. Αλλά δε μου αρέσει ιδιαίτερα αυτή η προοπτική.
Τείνω προς κάτι που λέω εδώ και χρόνια, να κάνω διδακτορικό.
Και εκεί ξαναμπερδεύομαι.
Να το κάνω πού; Ελλάδα; Όλοι μου λένε να μη γυρίσω!
Εδώ; Στο Warwick; Ή μήπως Λονδίνο;
Να κάτσω εδώ στις ερημιές για 3 (τρία!!) ακόμη χρόνια; Μπορεί και να το κάνω.
Με τι θέμα; Αφού μου αρέσουν όλα και τίποτα! Πάντα έκανα ένα σωρό πράγματα, πώς να κάνω focus ξαφνικά; (downscoping - ουάου!)
Σκατά!
Πρέπει να αποφασίσω για να χτυπήσω και καμιά υποτροφία.
Προς το παρόν, μέσα στη βδομάδα έχω ραντεβού με τον tutor μου (που είναι Έλληνας αλλά δε μου μιλάει στα ελληνικά από άποψη!) για να του ξεδιπλώσω το κουβάρι του μπλεξίματός μου.
Στο κάτω κάτω δε ζητάω και πολλά.
Τα προς το ζήν και ελεύθερο χρόνο.
Μόνο αυτά! Μόνο να είμαι ευτυχισμένη!
Αλλά αυτό δε θέλουν όλοι;
Ουφφ..
Με βλέπω να ανοίγω επιχείρηση σε κάποιο ελληνικό νησί (τόσα έχουμε, θα διαλέξω ένα) και να χαζεύω κάθε πρωί πίνοντας τον καφέ μου το μεταπτυχιακό από το Warwick, κορνιζαρισμένο και σε περίοπτη θέση.
Και να θυμάμαι όσα γράφω σήμερα και να γελάω με την καρδιά μου με το πόσο ηλίθια ήμουν που αγωνιούσα για τέτοιες πίπες.
Η ζωή έχει τον τρόπο της και τα φέρνει όλα βόλτα.
Το θέμα είναι να τη φέρω βόλτα έγω.
ΥΓ. Το ποίημα της Δημουλά έχει πολλές αναγνώσεις..
Δείτε το υπό το πρίσμα των όσων γράφω σήμερα - ή μήπως μόνο εγώ μπορώ να το δω έτσι;
ΥΓ2. Νιώθω μια περίεργη λύτρωση τώρα που τα έγραψα όλα αυτά. Δεν είναι και τόσο τραγικά τα πράγματα! Για δές..
ΥΓ3. Όπως κάθε Τρίτη, άλλαξα τα σεντόνια μου! Έτσι, για την ιστορία.
